Βοηθήστε το να «αυτό-χαλαρώσει»

1.  Την επόμενη φορά που θα δείτε το παιδί σας αγχωμένο..αγκαλιάστε το! Η φυσική επαφή ενισχύει την έκκριση της οξυτοκίνης, της ορμόνης που είναι υπεύθυνη για τα ευχάριστα συναισθήματα και μειώνει την ορμόνη του στρες, την κορτιζόλη. Επίσης το παιδί μπορεί να αγκαλιάσει τον εαυτό του, τυλίγοντας και πιέζοντας όσο νοιώθει χαλαρά τα χέρια του γύρω από τον κορμό του.

2.  Κρατήστε του το χέρι. Θυμάστε την ασφάλεια που νοιώθατε όταν κρατούσατε το χέρι των γονιών σας για να διασχίσετε το δρόμο;, όπως φαίνεται το να κρατάμε το χέρι κάποιου δικού μας έχει τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά οφέλη, μιας και έρευνες έχουν δείξει ότι το να κρατάνε το χέρι ασθενών κατά τη διάρκεια μίας χειρουργικής επέμβασης, τους βοήθησε να ελέγχουν τα σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα του άγχους. Επίσης μπορείτε να ζητήσετε από το παιδί σας να «μπλέξει» τα δάχτυλα των χεριών του μεταξύ τους και να τα κρατήσει έτσι μέχρι να αρχίσει το άγχος του να υποχωρεί.

Το μαθαίνουμε να συζητάει…με τον εαυτό του

3.  Σύμφωνα με τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, πολλές από τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μας, κρύβουν κάποιες παγίδες, που διαστρεβλώνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα διάφορα γεγονότα. Με απλά λόγια, το μήνυμα που μας δίνουν αυτές οι σκέψεις δεν είναι αληθινό.  Βοηθώντας το παιδί να εντοπίσει τις παγίδες της σκέψης του, το βοηθάμε να έχει μία πιο αντικειμενική οπτική των πραγμάτων, να τις σπάσει σε μικρότερα κομμάτια και να τις αντικαταστήσει με άλλες σκέψεις πιο ρεαλιστικές.  Κάποιες από αυτές τις παγίδες μπορεί να είναι:

  • Το νοητικό φίλτρο, όπου εστιάζουμε στις αρνητικές πτυχές μίας κατάστασης και αγνοούμε τις θετικές
  • Διεξαγωγή συμπερασμάτων, όπου κρίνουμε μία κατάσταση με βάση εικασίες και υποθέσεις κι όχι γεγονότα.
  • Προσωποποίηση, όπου θεωρούμε ότι εμείς ευθυνόμαστε για τα διάφορα προβλήματα, ακόμη κι αν δεν είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι.
  • Μεγιστοποίηση, όπου μεγαλοποιούμε τις αρνητικές πτυχές μίας κατάστασης και πιθανόν να ελαχιστοποιούμε τις θετικές.
  • Υπεργενίκευση, όπου βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ένα αρνητικό γεγονός θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά.
  • Συναιθηματική λογική, όπου θεωρούμε ότι τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι η πραγματικότητά μας, ή συγχέουμε συναισθήματα με γεγονότα.

4.  Tέλος, το βοηθάμε να μιλήσει στο άγχος του. Το να δώσουμε πρόσωπο στο άγχος, βοηθάει τα παιδιά αν αισθανθούν ότι το ελέγχουν. Δίνοντας στο άγχος όνομα και πρόσωπο, αρχίζει να δραστηριοποιείται το κομμάτι του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνο για τη λογική σκέψη κι έτσι περιορίζεται ο στρεσογόνος παράγοντας. Για τα μικρά παιδιά, μπορείτε να δημιουργήσετε μία κούκλα του άγχους ή έναν ήρωα που αντιπροσωπεύει το άγχος. Έτσι την επόμενη φορά που θα πυροδοτηθεί μία αγχογόνα σκέψη, βάλτε το παιδί σας να εξηγήσει στην κούκλα γιατί δεν πρέπει να ανησυχούν.