Τι κοινό μπορεί να έχουν? Οικολογία και ψυχοθεραπεία… Και όμως η επιστήμη της ψυχοθεραπείας ιδιαίτερα αυτή της τελευταίας 20αετίας έχει δανειστεί πολλές χρήσιμες και αξιόλογες αρχές από την επιστήμη της Οικολογίας και έχει ανοίξει τον μικρόκοσμο της επιστήμης της ψυχοθεραπείας σε πρωτοποριακές διαδρομές.
Μια από αυτές τις αρχές είναι ότι το κάθετι έχει την θέση του στην φύση. Τίποτα δεν είναι άχρηστο, απρόσκοπτο, και αποσυνδεδεμένο από το περιβάλλον του. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στον άνθρωπο. Είτε μιλάμε για το περιβάλλον του ανθρώπου (π.χ. οικογένεια) είτε για τον εσωτερικό του κόσμο: ο,τι γίνεται, ό,τι συμβαίνει, ό,τι εκφράζεται (με τον όποιον τρόπο) δεν είναι ποτέ άχρηστο. Έχει σίγουρα νόημα στο περιβάλλον που γίνεται, έχει σκοπό, και συνδέεται με ό,τι είναι αυτό που συμβαίνει στην οικογένεια ή στον συγκεκριμένο άνθρωπο εκείνη την περίοδο της ζωής του: Η σύντροφος που απατά, ο σύζυγός που αναλώνεται στην δουλειά, το παιδί που αναπτύσσει αυτοάνοσο, η έφηβη που γίνεται βουλιμική, ο νεαρός που σπάει τις πόρτες στο σπίτι.
Η δεύτερη αρχή είναι ότι τα πάντα στην φύση διέπονται από μια συνεχόμενη ροή και ανταλλαγή πληροφορίας. Η πληροφορία επομένως ως έννοια και ως πρακτική είναι έμφυτο στοιχείο της ζωής μας και των σχέσεων μας. Αυτή η δεύτερη αρχή προσφέρει υπέροχες ευκαιρίες για ανακαλύψεις, συγκρίσεις, ενημερώσεις και εκπλήξεις. Ποτέ μια χρονική στιγμή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και την επόμενη.
Η τρίτη αρχή της οικολογίας είναι ότι στην φύση η ποικιλότητα είναι πηγή δημιουργίας και βιωσιμότητας. Αυτό ισχύει και για τα ανθρώπινα συστήματα (εαυτός, οικογένεια, κοινωνίες). Και στην ψυχοθεραπεία επομένως είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύπτουμε τα ψυχικά αποθέματά μας, τα νοητικά σενάριά μας, τους οικογενειακούς/πολιτισμικούς κανόνες που μας επηρεάζουν και συντονίζουν σε μεγάλο βαθμό της επαφή μας με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Και οι τρεις αυτές αρχές στην ψυχοθεραπεία ανοίγουν δρόμους, δημιουργούν εναλλακτικές και εμπλουτίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό δεν είναι ο σκοπός της ψυχοθεραπείας άλλωστε?