Οι Young & Klosko στο βιβλίο τους, «Ανακαλύπτοντας ξανά τη ζωή σας», (2010, Εκδ.  Πατάκη), μεταξύ άλλων αναφέρονται και περιγράφουν τον κύκλο της εγκατάλειψης, όπως τον ονομάζουν. Η ανάλυση μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και γι αυτό παραθέτω εδώ το σχετικό απόσπασμα για να το δείτε με την ησυχία σας.

Ο άνθρωπος, υποστηρίζουν οι συγγραφείς, «με το αίσθημα της εγκατάλειψης μετά από ένα αποχωρισμό βιώνει έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως φόβο, λύπη και θυμό. Είναι ένας κύκλος αρνητικών συναισθημάτων που αφορά την εγκατάλειψη. Συγκεκριμένα, το άτομο νιώθει αρχικά ένα αίσθημα πανικού, σαν μικρό παιδί που είναι ολομόναχο και χαμένο, ενώ ακολουθεί έντονο άγχος που διαρκεί για ώρες ή και μέρες. Δυσκολεύεται να αποδεχτεί την εγκατάλειψη, νιώθει λύπη για τη μοναξιά του, και σκέφτεται ότι ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσει το άτομο που έχασε.

Υπάρχουν 2 τύποι εγκατάλειψης, συνεχίζουν οι συγγραφείς: η εγκατάλειψη που απορρέει από την εξάρτηση και η εγκατάλειψη που απορρέει από την αστάθεια ή την απώλεια. Όσοι κάνουν σχέσεις εξάρτησης βιώνουν το φόβο της εγκατάλειψης, όμως, δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Κάποια άτομα δηλαδή βιώνουν το φόβο της εγκατάλειψης λόγω ασταθών συναισθηματικών δεσμών του παιδιού με τους στενούς του ανθρώπους, τους σημαντικούς άλλους.

Η κύρια διαφορά, λένε, ανάμεσα στους δύο τύπους εγκατάλειψης είναι ότι στην περίπτωση της εξάρτησης το άτομο έχει ανάγκη από κάποιον να τον φροντίζει όπως ένα παιδί χρειάζεται το γονιό του, ενώ στην περίπτωση της αστάθειας ή απώλειας αποζητά κυρίως καθοδήγηση, συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά και στοργή, αγάπη και ένα αίσθημα συναισθηματικής επαφής.

Και ολοκληρώνουν το σκεπτικό τους σχετικά με τον κύκλο της εγκατάλειψης τονίζοντας ότι ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων με το φόβο της εγκατάλειψης είναι ότι μπορεί να επιλέγουν να μένουν μόνοι τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή να διακόπτουν στενές σχέσεις επειδή πληγώθηκαν ή επειδή φοβούνται μήπως πληγωθούν ξανά. Πρόκειται για άτομα που έχουν ήδη βιώσει τη μοναξιά σαν παιδιά και ξέρουν πως μπορούν να επιβιώσουν. Η διαδικασία της απώλειας οδηγεί το άτομο στην απόγνωση. Αυτό που κυρίως φοβάται είναι ότι ξαφνικά θα χάσει μια σχέση και θα μείνει μόνο του».

Αυτό που μου άρεσε στην ανάλυσή τους είναι τα βαθιά συναισθήματα που περιγράφουν. Ζοφερά μεν αλλά πολύ ουσιαστικά και ανθρώπινα, Ιδίως βεβαίως όταν πρωτοδιαμορφώνονται από τις αρχικές, άκρως σημαντικές ανθρώπινες σχέσεις στην ζωή μας και μας διαμορφώνουν από τότε σιγά σιγά, με όλον αυτόν τον φόβο, την απόγνωση και την ανασφάλεια, που λένε και οι συγγραφείς.

Παρ΄όλα αυτά οι άνθρωποι για μένα είναι μεγάλη πηγή ίασης και αποθεμάτων. Η εμπειρία μού έχει δείξει άπειρες φορές το εξής: είναι πολύ σημαντική και άκρως αναγκαία αυτή η ζοφερότητα για να μπορέσει ο άνθρωπος με την βοήθεια του ψυχοθεραπευτή να αρχίσει να εμπιστεύεται και ΟΧΙ να φοβάται αυτά τα συναισθήματα. Τους καθοδηγητές στην ζωή μας (δηλαδή τις εμπειρίες μας, τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας) τους θέλουμε, μας έχουν ορίσει και μας έχουν επηρεάσει. Δεν μας δεσμεύουν όμως. Δεν μας περιορίζουν, δεν μας εγκλωβίζουν και σίγουρα δεν μας φυλακίζουν σε έναν και μόνο τρόπο αντιμετώπισης. Αφουγκραζόμαστε, αερίζουμε, ανοίγουμε σιγά σιγά και αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε όλες τις πλευρές του εαυτού μας. Γιατί και ο εαυτός που φοβάται έχει και έναν άλλον εαυτό που ξέρει να φροντίζει. Και έτσι και ο εαυτός που ξέρει και έχει πονέσει από τον κύκλο της εγκατάλειψης, έχει και έναν εαυτό που λαχταρά να μάθει και να εμπιστευτεί τον κύκλο του εναγκαλισμού και της αγάπης.