Παρακάτω παρουσιάζονται συνοπτικά ορισμένοι μύθοι που έχουν αναπτυχθεί σχετικά με το θεωρητικό υπόβαθρο και τις θεραπευτικές τεχνικές του οικογενειακού μοντέλου:
■ Στην οικογενειακή θεραπεία είναι αναγκαίο να συμμετέχει όλη η οικογένεια.
■ Όταν κάποιος συμμετέχει σε οικογενειακή θεραπεία, δεν ενδείκνυται να βρίσκεται ταυτοχρόνως και σε ατομική θεραπεία.
■ Ο ρόλος του οικογενειακού ψυχοθεραπευτή περιορίζεται στην κατανόηση των αναγκών του συστήματος μόνο και όχι των ατομικών αναγκών του κάθε μέλους.
■ Η μόνη διαφορά μεταξύ ατομικής και οικογενειακής θεραπείας όσον αφορά τη θεραπευτική διαδικασία είναι ο αριθμός των θεραπευομένων που συμμετέχουν.
■ Στην οικογενειακή θεραπεία συμμετέχουν μόνο μέλη της πυρηνικής οικογένειας και όχι άτομα του ευρύτερου συγγενικού ή κοινωνικού περιβάλλοντός τους.
■ Απώτερος στόχος του οικογενειακού ψυχοθεραπευτή είναι να παρέμβει και να «αποκαταστήσει» το σύστημα που εμφανίζει δυσλειτουργίες.
■ Ένας ψυχοθεραπευτής εξειδικευμένος σε ένα μοντέλο ατομικής θεραπείας (π.χ., ψυχοδυναμικός, προσωποκεντρικός, γνωσιακός-συμπεριφοριστικός) μπορεί εκ των πραγμάτων να ασκεί οικογενειακή θεραπεία, χωρίς να χρήζει περαιτέρω εκπαίδευσης.
Πηγή: Κολέτση, Μ & Τράγου, Ε. (2018). Κλινική Αξιολόγηση και Συμβουλευτική: Από την θεωρία στην πράξη. Ασημάκης
